Błogosławiony Władysław z Gielniowa: Patron Polski i Litwy
Wielu świętych i błogosławionych, których życie łączyło się z Polską, pozostawiło trwały ślad w historii Kościoła. Jednym z nich jest błogosławiony Władysław z Gielniowa, którego życie i duchowe dziedzictwo nadal inspirują wiernych.
Błogosławiony Władysław przyszedł na świat około roku 1440 w malowniczym miasteczku Gielnowo, położonym na ziemi sandomierskiej. Już w młodym wieku przejawiał wyjątkową pobożność i głód wiedzy. To właśnie te cechy sprawiły, że jego rodzice postanowili wysłać go na studia do Krakowa.
Tam, w stolicy Małopolski, młody Władysław miał okazję zapoznać się ze światem nauki i religii. Jednak to nie tylko studia, ale także spotkanie z wybitnym kaznodzieją, św. Janem Kapistranem, miało kluczowe znaczenie dla jego dalszego życia. Pod wpływem słów tego świętego, Władysław postanowił wstąpić do zakonu św. Franciszka.
Po przyjęciu ślubów zakonnych Władysław został przydzielony do klasztoru warszawskiego, gdzie dążył do doskonałości zakonnej. Jego życie wypełniała pokora, posłuszeństwo i gorliwa modlitwa. Po przyjęciu święceń kapłańskich postawił sobie za cel nauczanie. Przez szerzenie oświaty i religijności w społeczeństwie, starał się chronić ludzi od zepsucia i wpływu herezji.
Jego kazania były niezwykle przekonujące i płomienne, co skutkowało nawróceniem wielu grzeszników. Zawsze rozpoczynał je od imienia Jezus, uznając je za fundament zbawienia. Inspirując się św. Bernardynem, często pokazywał tabliczkę z napisanym imieniem Jezusa podczas kazania.
Błogosławiony Władysław nie tylko nauczał, ale także komponował pobożne pieśni, które śpiewał z wiernymi. Jako przełożony i później prowincjał zakonu, mądrze kierował braćmi, będąc dla nich przykładem doskonałości i przestrzegania reguły zakonnej.
Na starość zrezygnował z prowincjalstwa i osiedlił się w klasztorze w Warszawie. Tam, swoim gorliwym życiem, nadal przyświecał wszystkim w dążeniu do cnót. Wielokrotnie przeżywał duchowe uniesienia, a jedno z nich, opisane jako unoszenie się nad amboną podczas kazania w Wielki Piątek, stało się przedmiotem wielkiej czci.
Błogosławiony Władysław zmarł w roku 1505, a nad jego grobem zaczęły dziać się liczne cuda. Papież Benedykt XIV w 1750 roku ogłosił go błogosławionym, a także mianował go patronem Polski i Litwy.
19 grudnia 1962 r. papież Jan XXIII ogłosił go głównym patronem Warszawy.
Jego postać przedstawiana jest często obok słupa biczowania, trzymającego bicz w ręku, symbolizując w ten sposób walkę ze złem i szatanem.
Błogosławiony Władysław z Gielniowa to postać niezwykle istotna w historii polskiego Kościoła. Jego oddanie wobec Boga, gorliwość w nauczaniu oraz pokora stanowią inspirację dla współczesnych katolików. Jego życie i cuda przypominają nam o mocy wiary i modlitwy oraz o znaczeniu duchowego kierownictwa.
Dlatego też, w dniu jego wspomnienia, 25 września, oddajemy cześć temu wielkiemu świętemu, patronowi Polski i Litwy, którego życie przypomina nam, że droga do świętości jest otwarta dla każdego, kto kieruje swoje serce ku Bogu.