Święta Emilia de Vialar: Wiara i Oddanie

Jej życie to niezwykła historia poświęcenia, miłości bliźniego i wiary. Święta Emilia de Vialar, dziewica z III Zakonu, odsłania przed nami wzór, jak w trudnych warunkach i wewnętrznych rozterkach można znaleźć siłę, by służyć Bogu i drugiemu człowiekowi.

Urodzona 12 września 1797 roku w Gaillac, południowej Francji, Emilia wkrótce poznaje smak utraty – matka opuszcza ją w młodym wieku. To początek drogi, która wykształci w niej wyjątkową wrażliwość na cierpienie innych. W wieku dwunastu lat spędza czas u zakonnic w Paryżu, by po powrocie do domu w Gaillac, oddać się opiece nad owdowiałym ojcem przez dwadzieścia lat.

Wewnętrzne rozterki, drażliwe usposobienie otoczenia i własne cierpienia towarzyszą jej życiu, aż w 1832 roku niespodziewanie odzyskuje spokój. Emilia postanawia podzielić się swoją fortuną, przyciągając do Gaillac trzy przyjaciółki o podobnych marzeniach o życiu zakonnym. Razem założyły Zgromadzenie pod wezwaniem św. Józefa od Zjawienia się Archanioła Gabriela. Ich praca i zaangażowanie otrzymały aprobację biskupa. Emilia była również członkiem III Zakonu św. Franciszka.

Wyjazd do Algieru i późniejsze wydarzenia rzucają na nią kolejne wyzwania. Miejscowy biskup nakłada na nią i jej towarzyszki zmiany w regule zgromadzenia. Pomimo trudności, Emilia zawsze zachowuje cierpliwość i oddanie wobec woli Bożej.

W 1856 roku, w momencie śmierci, jej zgromadzenie miało już czterdzieści dwa domy zakonne, które służyły pracy pedagogicznej i szpitalnej. Papież Pius XII kanonizował ją w 1951 roku, doceniając jej wzór poświęcenia i miłości, jakie przekazywała światu.

Święta Emilia de Vialar przypomina nam, że nasze trudności nie są przeszkodą w dążeniu do doskonałości, a cierpliwość i wiara w obliczu przeciwności mogą przynieść obfite owoce. Jej historia jest źródłem inspiracji dla wszystkich tych, którzy pragną służyć i pomagać, kierując się głęboką wiarą i miłością do drugiego człowieka.