Św. Ludwik z Tuluzy: Książę, który zrezygnował z tronu, aby stać się świętym
Dziś chciałbym podzielić się z Wami fascynującą historią życia św. Ludwika z Tuluzy, biskupa z I Zakonu, który żył w latach 1274-1297. Chociaż pochodził z krwi francuskiej, urodził się prawdopodobnie we Włoszech, w Nocerze koło Salerno. Był drugim z czternastorga dzieci Karola II, króla Neapolu i Sycylii. Jego stryj, król Francji św. Ludwik IX, był tercjarzem franciszkańskim, a matka, Maria, siostrzenicą św. Elżbiety Węgierskiej, wychowywała swoje dzieci w duchu chwały Bożej i radości ludzkiej.
Już od dzieciństwa odczuwał powołanie do duchowości franciszkańskiej. Choć nosił książęce szaty, ukrywał pod nimi franciszkański sznur pokuty. W wieku 14 lat zdecydował się oddać jako zakładnik wraz z dwoma braćmi, Robertem i Rajmundem, aby uwolnić swojego ojca z więzienia. W Hiszpanii cieszył się szacunkiem, a on i jego bracia wiedli niemalże życie zakonne pod opieką najstarszego brata, Ludwika. Po siedmiu latach negocjacji wszyscy zostali uwolnieni. W międzyczasie w Ludwiku dojrzewało pragnienie życia franciszkańskiego. Zrzekł się praw na rzecz brata Roberta i udał się na kontemplację i pokutę w okolice Neapolu.
W Hiszpanii, będąc zakładnikiem, studiował teologię u wielkich mistrzów franciszkańskich. W 1296 roku, w wieku 22 lat, przyjął święcenia kapłańskie. Święty Celestyn V osobiście konsekrował go na biskupa Tuluzy. Ludzie podziwiali go jako tego, który zrezygnował z tronu i królewskiej korony na rzecz habitu franciszkańskiego. Jako 23-letni biskup z królewskiego rodu odwiedzał chorych, pomagał biednym i troszczył się o Żydów. Choć więzienie i pokuta osłabiły jego zdrowie, dążył do tego, by być w Rzymie podczas kanonizacji swojego stryja, Ludwika IX. Kanonizacja ta miała miejsce 11 sierpnia 1297 roku. Spokojnie i święcie zmarł w nocy z 19 na 20 sierpnia tego samego roku, wyniszczony gruźlicą.
20 lat później, 7 kwietnia 1317 roku, papież Jan XXII kanonizował go w obecności matki i brata Roberta. Życie św. Ludwika z Tuluzy stanowiło źródło inspiracji dla wielkich artystów, takich jak Giotto, Simone Martini i Donatello. Przedstawiali go ze sznurem pokutnym, biskupią mitrą i królewską koroną u stóp. Ten książę, który zrezygnował z tronu, by stać się bratem mniejszym, stał się najmłodszym biskupem zaliczonym w poczet świętych. Jego ślady pozostają nie tylko w historii i katalogu świętych, ale także w literaturze i sztuce, przypominając nam, że droga wiary i poświęcenia może prowadzić na różne, piękne sposoby.