Święta Róża z Viterbo: Historia Niezwykłej Świętej

„Maryja z Dzieciątkiem i święta Róża z Viterbo”
Thyssen

Włochy, XIII wiek – to były czasy, w których wielkie duchowe postaci kształtowały historię Kościoła. Jedną z takich niezwykłych postaci była Święta Róża z Viterbo, dziewica III Zakonu, której życie i cuda zadziwiają do dziś.

Róża urodziła się w malowniczym Viterbo w 1233 roku. Już od najmłodszych lat wykazywała niezwykłą skłonność do modlitwy i pokuty. Jej życie było pełne nadprzyrodzonych wydarzeń, a pierwszy cud miał miejsce, gdy Róża miała zaledwie 3 lata. Dokonała wtedy niewiarygodnego czynu – wskrzesiła zmarłą ciotkę. To nie była jedyna jej nadzwyczajna interwencja, gdyż już w wieku 8 lat doznała ekstazy, co tylko podkreślało jej niezwykłość.

Gdy Róża miała 10 lat, Matka Boża osobiście wyznaczyła ją do szczególnej misji. Przywdziała habit III Zakonu św. Franciszka, stając się tercjarką. W tym samym roku Róża stanęła otwarcie przeciwko cesarzowi Fryderykowi II, który prowadził konflikt z papieżem i okupował Viterbo. Niespodziewanie dla wielu, młoda dziewczynka wędrowała po ulicach miasta, dokonując cudów, a nikt nie odważył się jej zatrzymać. Zyskała przydomek „nadzwyczajnej świętej, która tak wcześnie dokonuje cudów.”

Jednakże, w wieku 15 lat uznano ją za zbyt niebezpieczną dla porządku publicznego, co skłoniło ją do opuszczenia rodzinnego miasta. Udała się do Soriano, kontynuując swoją krucjatę przeciwko cesarzowi. W kościele w Soriano ogłosiła, że Fryderyk II zmarł. Po kilku dniach ta niezwykła wiadomość została potwierdzona przez dostojników cesarskich.

W wieku 16 lat Róża wróciła do Viterbo, gdzie miała spędzić pozostałe lata życia na modlitwie i kontemplacji. W klasztorze klarysek św. Maryi Różanej starała się znaleźć swoje miejsce, jednak siostry uważały ją za fanatyczkę i niezrównoważoną wizjonerkę, więc odmówiły jej przyjęcia. Róża przyjęła to z cierpliwością i spokojem, a uśmiechnięta powiedziała: „Jeśli nie chcecie przyjąć mnie za życia, chętnie mnie przyjmiecie po śmierci.”

Przez kolejne 2 lata kontynuowała swoje apostolstwo jako tercjarka, oddając się dziełom miłosierdzia. Po jej śmierci w 1252 roku, jej relikwie, z polecenia papieża Aleksandra IV w 1258 roku, zostały umieszczone w kościele Matki Bożej u klarysek. To właśnie wtedy ten kościół otrzymał nową nazwę – Matka Boża od Róży.

W 1457 roku papież Kalikst III kanonizował Różę, uznając ją za świętą, która swoim życiem i cudami zainspirowała wiele pokoleń. Jej historia przypomina nam, że wiara, odwaga i miłość do Boga mogą przekształcić nawet najmłodsze serca w narzędzie Bożej mocy. Święta Róża z Viterbo jest nie tylko bohaterką swojej epoki, ale także źródłem inspiracji dla nas wszystkich, którzy pragną żyć w duchu miłości i oddania Bogu.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *